بی تو مهتاب شبی باز از ان كوچه گذشتم

همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم

شدم ان عاشق دیوانه كه بودم

در نهانخانه جانم ، گل یاد تو درخشید

باغ صد خاطره خندید

عطر صد خاطره پیچید

یادم امد كه شبی با هم از ان كوچه گذشتم

پر گشودیم و در ان خلوت دلخواسته گشتیم

ساعتی بر لب ان جوی نشستیم

تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت

من همه محو تماشای نگاهت

آسماه صاف و شب ارام

بخت خندان و زمان رام

خوشه ماه فرو ریخته در اب

شاخه ها دست بر اورده به مهتاب

شب و صحرا و گل و سنگ

همه دل داده به اواز شباهنگ

یادم اید : تو به من گفتی :

از این عشق حذر كن !

لحظه ای چند بر این اب نظر كن

آب ایینه عشق گذران است

تو كه امروز نگاهت به نگاهی نگران است

باش فردا كه دلت با دگران است

تا فراموش كنی ، چندی از این شهر سفر كن !

با تو گفتم : حذر از عشق ! ندانم

سفر از پیش تو هر گز نتوانم

نتوانم !

روز اول ، كه دل من به تمنای تو پر زد

چون كبوتر لب بام تو نشستم

تو به من سنگ زدی ، من نرمیدم ، نه گسستم

باز گفتم كه تو : صیادی و من اهوی دشتم

تا به دام تو درفتم همه جا گشتم و گشتم

حذر از عشق ندانم ! نتوانم

اشكی از شاخه فرو ریخت

مرغ شب ، ناله تلخی زد و بگریخت

اشك در چشم تو لرزید

ماه بر عشق تو خندید

یادم اید كه : دگر از تو جوابی نشنیدم

پای در دامن اندوه كشیدم

نگسستم ، نرمیدم

رفت در ظلمت غم ، ان شب و شبهای دگر هم

نه گرفتی از عاشق ازرده خبر هم

نكنی دیگر از ان كوچه گذر هم

بی تو اما به چه حالی من از ان كوچه گذشتم!